Якаў Якаўлевіч дэ Вітэ
Якаў Якаўлевіч дэ Вітэ (нідэрл. Jacob Peter Eduard de Witte van Haemstede; 1739-1809) – расійскі ваенна-інжынерны дзеяч, інжынер-генерал (1799).
Служыў у галандскай арміі з 1757 год у інжынерных войсках. У ліпені 1772 года быў прызначаны гарадскім архітэктарам Амстэрдама. У ноч з 14 на 15 лістапада 1775 года яго рашучыя дзеянні выратавалі Амстэрдам ад разбурэння падчас моцнай паводкі. У маі 1777 года быў звольнены з пасады і з'ехаў на некаторы час у Гелдэрланд. Тут у 1789 годзе памерла яго жонка Ганна.
У 1783 годзе быў прыняты ў рускую службу, дзе атрымаў званне інжынер-маёра Рускай імператарскай арміі; у 1787 годзе – званне падпалкоўніка, ў1790 годзе – инженер-палкоўніка. А ў 1794 годзе – генерал-маёра.
У 1795 годзе выконваў абследаванне новых заходніх межаў у Расіі, ў Прыбалтыцы, па выніках якога склаў праект іх умацавання з будаўніцтвам шэрагу крэпасцяў (рэалізаваны не быў). У 1798 годзе атрымаў званне генерал-лейтэнанта, а ў 1799 годзе – інжынер-генерала. З 1800 года – член Дэпартамента вадзяных камунікацый і экспедыцыі ўладкавання дарог, кіраваў будаўніцтвам усіх дарог у Расійскай імперыі.
Памёр 24 мая (5 чэрвеня) 1809 года ў Санкт-Пецярбургу, пахаваны на Смаленскіх лютэранскіх могілках.
Яков Яковлевич де Витте
Яков Яковлевич де Витте (нидерл. Jacob Peter Eduard de Witte van Haemstede; 1739-1809) – российский военно-инженерный деятель, инженер-генерал (1799).
Служил в голландской армии с 1757 года в инженерных войсках. В июле 1772 года был назначен городским архитектором Амстердама. В ночь с 14 на 15 ноября 1775 года его решительные действия спасли Амстердам от разрушения во время сильного наводнения. В мае 1777 года был уволен с должности и уехал на некоторое время в Гелдерланд. Здесь в 1789 году умерла его жена Анна.
В 1783 году был принят в русскую службу, где получил звание инженер-майора Русской императорской армии; в 1787 году – звание подполковника, в 1790 году – инженер-полковника. А в 1794 году – генерал-майора.
В 1795 году выполнял обследование новых западных границ в России, в Прибалтике, по итогам которого составил проект их укрепления со строительством ряда крепостей (реализован не был). В 1798 году получил звание генерал-лейтенанты, а в 1799 году – инженер-генерала. С 1800 года – член Департамента водяных коммуникаций и Экспедиции устроения дорог, руководил строительством всех дорог в Российской империи.
Умер 24 мая (5 июня) 1809 года в Санкт-Петербурге, похоронен на Смоленском лютеранском кладбище.