(Портрет кисти Джорджа Доу)
Граф Мікалай Пятровіч Румянцаў (3 [14] красавіка 1754, Санкт-Пецярбург – 3 [15] студзеня 1826, Санкт-Пецярбург) – дзяржаўны дзеяч Расійскай імперыі, кіраўнік Рускай дыпламатыі ў гады Напалеонаўскіх войнаў, буйны мецэнат; сын палкаводца графа Пятра Румянцава-Задунайскага. Міністр замежных спраў (1808-1814), першы старшыня Дзяржаўнага савета (1810-1812), канцлер Расійскай імперыі (з 1809). Заснавальнік Румянцаўскага музея, заступнік кругасветнага плавання Крузенштэрна – Лісянскага. Ганаровы член Імператарскай Расійскай акадэміі (1819), член абавязковага савета (1801)
21 жніўня1801 – 18 красавіка1809 – дырэктар Дэпартамента водных камунікацый. Адным з поспехаў Румянцава на гэтай пасадзе лічыцца будаўніцтва Марыінскай воднай сістэмы (адкрыта ў 1810 годзе). У гэты час вядзецца будаўніцтва Бярэзінскага канала.
8 верасня 1802 – 25 ліпеня 1810 – міністр камерцыі. На пасадзе міністра камерцыі Румянцаў распачаў цэлы шэраг мер, накіраваных на вылучэнне Расіі ў лік вядучых краін свету. Пад яго кіраўніцтвам пачалася распрацоўка новага мытнага тарыфу, які прадугледжваў, у прыватнасці, свабоду вывазу і абмежаванне ўвозу хлеба; праводзіліся работы па паляпшэнню суднаходства па Бугу, Доне, Заходняй Дзвіне, будаўніцтву Бярэзінскага, Іванаўскага, Марыінскага, Свірскага і іншых каналаў.
З 12 лютага 1808 года па 1 жніўня 1814 года – міністр замежных спраў. Перакананы франкафіл. 9 красавіка 1813 г. падаў прашэнне аб адстаўцы.
Пасля выхаду Румянцава ў адстаўку, вакол яго склалася нефармальнае аб'яднанне гісторыкаў, археографаў і філолагаў (Румянцаўскі гурток) колькасцю звыш 200 чалавек, якое дзейнічала галоўным чынам у 1813-1826 гадах.
Абраны ганаровым членам Імператарскай Расійскай акадэміі (18.01.1819).
Памёр у Санкт-Пецярбургу 3 студзеня 1826 года. Пасля адпявання ў Адміралцейскім саборы прах Румянцава быў адпраўлены ў яго вотчыну ў Гомелі. Пазней пахаваны ў Петрапаўлаўскім саборы.
Румянцев Николай Петрович
Граф Никола́й Петро́вич Румя́нцев (3 [14] апреля 1754, Санкт-Петербург – 3 [15] января 1826, Санкт-Петербург) – государственный деятель Российской империи, руководитель русской дипломатии в годы Наполеоновских войн, крупный меценат; сын полководца графа Петра Румянцева-Задунайского. Министр иностранных дел (1808-1814), первый председатель Государственного совета (1810-1812), канцлер Российской империи (с 1809). Основатель Румянцевского музея, покровитель кругосветного плавания Крузенштерна – Лисянского. Почётный член Императорской Российской академии (1819), член непременного совета (1801)
21 августа 1801 – 18 апреля 1809 – директор Департамента водных коммуникаций. Одним из успехов Румянцева на этом посту считается строительство Мариинской водной системы (открыта в 1810 году). В это время ведется строительство Березинского канала.
8 сентября 1802 – 25 июля 1810 – министр коммерции. На посту министра коммерции Румянцев предпринял целый ряд мер, направленных на выдвижение России в число ведущих стран мира. Под его руководством началась разработка нового таможенного тарифа, предусматривавшего, в частности, свободу вывоза и ограничение ввоза хлеба; проводились работы по улучшению судоходства по Бугу, Дону, Западной Двине, строительству Березинского, Ивановского, Мариинского, Свирского и других каналов.
С 12 февраля 1808 года по 1 августа 1814 года – министр иностранных дел. Убеждённый франкофил. 9 апреля 1813 г. подал прошение об отставке.
После выхода Румянцева в отставку, вокруг него сложилось неформальное объединение историков, археографов и филологов (Румянцевский кружок) численностью свыше 200 человек, действовавшее главным образом в 1813-1826 годах.
Избран почётным членом Императорской Российской академии (18.01.1819).
Скончался в Санкт-Петербурге 3 января 1826 года. После отпевания в Адмиралтейском соборе прах Румянцева был отправлен в его вотчину в Гомеле. Позже погребён в Петропавловском соборе.