ВКЛ

ВЯЛІКАЕ КНЯСТВА ЛІТОЎСКАЕ (ВКЛ)

Вялікае княства Літоўскае (ВКЛ) – усходнееўрапейская дзяржава, якая існавала з сярэдзіны XIII ст. па 1795 г. на тэрыторыі сучасных Літвы (за выключэннем Клайпедскага краю), Беларусі, Украіны (большая частка, да 1569 г.), Расіі (заходнія землі, уключаючы Смаленск, Бранск і Курск да сярэдзіны XVII стагоддзя), Польшчы (Падляшша, да 1569 г.), Латвіі (часткова, з 1561 г.), Эстоніі (паўднёвая частка, з 1561 па 1629 г.) і Малдовы (левабярэжная частка Малдаўскага Прыднястроўя, да 1569 г.).

З 1386 г. Вялікае княства Літоўскае знаходзілася ў асабістай уніі з Каралеўствам Польскім, а з 1569 г. – таксама ў сеймавай уніі з Польшчай у складзе канфедэратыўнай Рэчы Паспалітай. Спыніла існаванне пасля трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай у 1795 г. К 1815 г. уся тэрыторыя ВКЛ увайшла ў склад Расійскай імперыі.

Великое княжество Литовское (ВКЛ) – восточноевропейское государство, существовавшее с середины XIII века по 1795 г. на территории современных Литвы (за исключением Клайпедского края), Беларуси, Украины (большая часть, до 1569 г.), России (западные земли, включая Смоленск, Брянск и Курск, до середины XVII века), Польши (Подляшье, до 1569 г.), Латвии (частично, с 1561 г.), Эстонии (южная часть, с 1561 по 1629 г.) и Молдовы (левобережная часть Молдавского Приднестровья, до 1569 г.).

С 1386 г. Великое княжество Литовское находилось в личной унии с Королевством Польским, а с 1569 г. – также в сеймовой унии с Польшей в составе конфедеративной Речи Посполитой. Прекратило существование после третьего раздела Речи Посполитой в 1795 г. К 1815 г. вся территория ВКЛ вошла в состав Российской империи.